Sakrament – z ustanowienia Chrystusa, widzialny znak niewidzialnej łaski Bożej. Chrystus ustanowił siedem sakramentów świętych:

1.  Chrzest
2.  Bierzmowanie
3.  Eucharystia
4.  Pokuta (spowiedź)
5. Namaszczenie chorych
6.  Kapłaństwo
7.  Małżeństwo

Spowiedź:

Sakrament Pokuty

Codziennie  przed  każdą Mszą Świętą.

W pierwszy czwartek, piątek i sobotę  przed Mszą Świętą  o godz. 17.00 – 18.00 ( czas letni ) , 16.00 -17.00 ( czas zimowy )

Przygotowanie do spowiedzi świętej.

Obrzędy pokuty pouczają (§ 6).

„Chrześcijanin, który po grzechu pod wpływem Ducha Świętego przystępuje do sakramentu pokuty, powinien przede wszystkim całym sercem nawrócić się do Boga. To wewnętrzne na­wrócenie serca, zawierające żal za grzechy i postanowienie nowego życia, wyraża się przez wyznanie grzechów wobec Kościoła, przez należyte zadośćuczynienie i poprawę życia”

 

Rachunek sumienia – mam dokładnie zbadać stan swojej duszy od ostatniej dobrej spowiedzi.

Żal za grzechy – mam szczerze żałować za wszystkie swoje grze­chy.

Mocne postanowienie poprawy – mam szczerze postanowić, że zrobię wszystko co w mojej mocy, aby w przyszłości unikać wszyst­kich grzechów.

Szczera spowiedź – mam wyznać Bogu wobec kapłana wszystkie moje grzechy ciężkie.

Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu – mam wykonać po­kutę, którą wyznaczy mi spowiednik.

Jan Paweł II tak poucza:

„Grzech, będąc obrazą świętości i sprawiedliwości Bożej oraz odrzuceniem osobistej przy­jaźni, jaką Bóg okazuje człowiekowi, wywołuje dwojaki skutek. Jeśli jest to grzech ciężki, po­zbawia człowieka komunii z Bogiem i w konsekwencji wyklucza go z udziału w życiu wiecz­nym. Jednakże skruszonemu grzesznikowi Bóg w swoim miłosierdziu wybacza ciężki grzech i daruje mu «karę wieczną», którą musiałby ponieść”.

 

MODLITWA DO DUCHA ŚWIĘTEGO

Duchu Święty,

Duchu światła i prawdy,

który przenikasz tajemnice serca ludzkiego, przed którym nie ma nic skrytego,

przyjdź i oświeć mój rozum,

abym przypomniał sobie moje grzechy i poznał ich złość.

Przyjdź i skrusz moje serce,

abym za te grzechy szczerze żałował, umocnij wolę do skutecznego postanowie­nia poprawy.

 

OBRZĘD SAKRAMENTU POKUTY

/przypomnienie/

 

Klęknąwszy przy konfesjonale mówimy:

„Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.”

Kapłan odpowiada:

„Na wieki wieków. Amen.”

 

Teraz trzeba się przeżegnać:

„W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.”

Kapłan mówi, po cichu, słowa zachęty, np. „Łaska Ducha Świętego niech oświeci twoje serce, abyś wyznał z ufnością swoje grzechy i poznał miłosierdzie Boże”.

Wyznanie grzechów rozpoczynamy jak zwykle:

„Ostatni raz byłem u spowiedzi św. … Pokutę zadaną wypełniłem”.

Najnowszy obrzęd nakazuje:

„Jestem kawalerem-panną, mam lat …” albo: „Jestem żonaty – mężatką, mamy …. dzieci” itp.

„Obraziłem Pana Boga następującymi grzechami…”

Po wyznaniu grzechów mówimy:

„Więcej grzechów nie pamiętam. Za wszystkie grzechy bardzo żałuję. Postanawiam poprawę. Proszę o pokutę i rozgrzeszenie”.

Gdy kapłan udziela nauki, słuchamy uważnie, zapamiętujemy pokutę. Przy udzielaniu przez kapłana rozgrzeszenia – wypowiadamy słowa skruchy i przepro­szenia Boga, na przykład:

„Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu”

Przed odesłaniem kapłan może z nami, na sposób dialogowy, modlić się:

Kapłan mówi:

„Wysławiajmy Pana, bo jest dobry.”

Odpowiadamy:

„Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki.”

Kapłan kończy:

„Pan odpuścił Tobie grzechy. Idź w pokoju.”

Odchodzimy po usłyszeniu pukania, można dawnym zwyczajem powiedzieć „Bóg zapłać” i ucałować stulę

Potem idziemy pomodlić się – poprosić Boga o pomoc w wypełnieniu na­szych dobrych postanowień.

 

AKT ŻALU

Ojcze miłosierdzia, czym odpłaciłem Tobie za Twoją miłość? Grzechami,  zaniedbaniem,  nie­wdzięcznością.  Obym był nigdy nie zgrzeszył.

Żałuję z całego serca za wszystkie grzechy, którymi obraziłem Ciebie, mo­jego Stworzyciela i Odkupiciela.

Żałuję, że znieważyłem Ciebie, Dobro najwyższe i najgodniejsze miłości.

Żałuję, że zmarnowałem zasługi męki mojego Zbawiciela i zdeptałem Jego Krew za mnie przelaną.

Żałuję, że obraziłem sprawiedliwość Twoją, Panie, i zasłużyłem na słuszną karę. Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i przeciw Tobie. Nie jestem godzien zwać się dzieckiem Twoim. Brzydzę się wszystkimi grzechami moimi i odwracam się od nich. Mocno postanawiam przy pomocy łaski Twojej unikać wszystkich grzechów i okazji do nich.

Najświętsza Panno, święty Aniele Stróżu mój i moi święci Patronowie, wy­proście mi u Boga przebaczenie moich grzechów.

 

MODLITWA PO SPOWIEDZI

Niech Ci będzie chwała i dziękczynienie, Boże w Trójcy Jedyny, żeś mi z nieskończonego miłosierdzia Twego przez rozgrzeszenie kapłańskie odpuścił grzechy.

Dzięki Ci, Ojcze niebieski, żeś mnie nędznego grzesznika przyjął na powrót jako swoje dziecko.

Dzięki Ci, Jezu Zbawicielu mój, żeś krwią obmył moją duszę i przywrócił jej życie nadprzyrodzone.

Dzięki Ci, Duchu Święty, żeś mi dał łaskę prawdziwego żalu i żeś przez ten sakrament odbudował w duszy mej świątynię Bożą.

O jakże wielkie jest moje szczęście! Pragnę przez całą wieczność wysławiać dobroć Twoją, Boże, a tymczasem na ziemi zmienić zupełnie moje ży­cie i oddać Ci serce moje, boś Ty, Panie, godzien całej mojej miłości.

Przyjmij łaskawie te modlitwy i uczynki pokutne, które mi sługa Twój nazna­czył; przyjmij też wszystkie moje prace, ofiary i przykrości życia. Niech to wszystko posłuży mi na złagodzenie kar doczesnych, a co jeszcze nie dostaje mojej pokucie, niech to uzupełnią zasługi męki Twojej, Zbawicielu najmiłościwszy.

Udziel mi, Panie, łaski wytrwania w moich postanowieniach.

Chrzest

Sakrament Chrztu

Sakramentu Chrztu Świętego udzielamy w trzecią niedzielę miesiąca, godz. 11.00

Dziecko do chrztu (wyłącznie z terenu parafii) należy zgłosić najpóźniej na tydzień przed datą chrztu.

Dokument:
Akt Urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego,

Dane rodziców: Imię i nazwisko, data i miejsce urodzenia, data i miejsce ślubu, adres zamieszkania.

Rodzice chrzestni: Imię i nazwisko, dokładny adres zamieszkania.
Chrzestni muszą być osobami wierzącymi, praktykującymi, bez przeszkód kościelnych. Z parafii zamieszkania przynoszą zaświadczenia stwierdzające, że mogą być rodzicami chrzestnymi.

Chrzest jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament, który:

• Gładzi grzechy
• Daje życie nadprzyrodzone (łaska uświęcająca),
• Czyni nas członkami Kościoła katolickiego
• Daje udział w kapłaństwie Chrystusa.

Liturgia chrztu sprawowana w myśl zasad odnowy, ze zrozumieniem dla symboliki obrzędów, ze czcią dla tekstów liturgicznych; bez pośpiechu i z zachowaniem przepisów, sama z siebie głosi i wyraża wiarę i co istotne ma moc Bożą, która przenika do umysłów i serc.Duszpasterz tak ustala czas sprawowania sakramentu i przygotowuje liturgię, aby wierni mogli w niej uczestniczyć jak najliczniej i owocnie. Zasadniczo dzieci należy chrzcić podczas Mszy Świętej.

Pan Jezus ustanowił sakrament chrztu słowami: „nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19-20).

Chrzci się przez zanurzenie kandydata w wodzie lub przez polanie wodą jego głowy, wypowiadając przy tym słowa: „N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Konieczności przyjmowania chrztu domaga się Pan Jezus, który powiedział: „Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 16).

Powiedział też: „Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3, 5).

Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte, duchowe znamię, „charakter”, który uzdalnia ochrzczonego do uczestnictwa w kulcie chrześcijańskim. W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem, że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje kandydata wodą, mówiąc: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Kiedy i gdzie powinno się udzielać chrztu?

Kodeks Prawa Kanonicznego przewiduje, że: Chociaż chrzest może być udzielany w jakimkolwiek dniu, jednak za­leca się, aby z zasady był udzielany w niedzielę, albo wedle możności w wigilię paschalną.

Dlaczego właśnie tak? Sprawa wydaje się oczywista: każda niedziela to dzień, kiedy Kościół wspomina zmart­wychwstanie Chrystusa. Noc z Wielkiej Soboty na Wielką Niedzielę – Wielka Noc to czas przejścia Jezusa ze śmierci do życia. A ci wszyscy, którzy przyjmują chrzest, złączeni w jedno z Chrystusem na podobieństwo jego śmierci i zanu­rzeni razem z Nim w śmierci, są w Nim przywracani do życia i razem z Nim zmartwychwstają. We chrzcie bowiem obchodzi się i odprawia misterium paschalne w tym znaczeniu, że przezeń ludzie przechodzą ze śmierci grzechu do życia. W związku z tym trudno sobie wyobrazić inny dzień, bardziej właściwy, by przyjąć ten sakrament.

Oczywiście, gdy dziecko znajduje się w niebezpie­czeństwie śmierci czy zachodzi jakaś inna słuszna przy­czyna, można wybrać inny dzień, w którym zostanie udzie­lony sakrament chrztu.

Wybierając termin chrztu, należy brać pod uwagę:

– zbawienie dziecka – nie należy pozbawiać go do­brodziejstw tego sakramentu;

– stan zdrowia dziecka;

– zdrowie matki – aby mogła, jeśli to tylko możliwe, wziąć udział w liturgii chrzcielnej;

– potrzeby duszpasterskie – by umożliwić rodzicom i chrzestnym odpowiednie przygotowanie i zorgani­zowanie chrztu.

Zgodnie z istniejącą wieloletnią praktyką Kościoła udzielenie chrztu powinno nastąpić, jeśli to tylko możliwe, w pierwszych tygodniach po narodzeniu dziecka.

Jest wskazane, aby w zwykłych warunkach, kiedy chrztu udziela się w niedzielę, czynić to na Mszy Świętej, aby cała wspólnota mogła brać udział w obrzędzie i aby jeszcze jaśniej ukazać związek chrztu i Eucharystii. Nie powinno się tego czynić w każdą niedzielę, lecz w niedzielę z góry określoną i na określonej Mszy Świętej. Dzięki temu ceremonia chrztu może odbywać się z udziałem większej wspólnoty wiernych, a także w liczniejszym gronie przyjmujących chrzest.

Skoro chrztu udziela się w zwykłych warunkach w nie­dzielę na Mszy Świętej, to trudno sobie wyobrazić, by miało to odbywać się poza kościołem. Dlatego też nie dziwi stwier­dzenie władzy kościelnej, że: Poza wypadkiem konieczności, właściwym miejscem chrztu jest kościół lub kapli­ca. Nie wystarczy tu jednak Jakikolwiek kościół lub kaplica. Musi to być przede wszystkim świątynia, w której jest chrzcielnica, a poza tym musi ona znajdować się na terenie parafii, gdzie mieszka kandydat do chrztu (w przy­padku chrztu dorosłego) lub jego rodzice (w przypadku chrztu dziecka). Wskazując na kościół parafialny jako właściwe miejsce chrztu, podkreśla się prawdę, że chrzest jest sakramentem wiary Kościoła, a także sakramentem włączenia do ludu Bożego. Dlatego też zrozumiałe jest, że kapłani odpowiedzialni za duszpasterstwo w danej parafii niezbyt chętnie zgadzają się na to, by ich parafianie czy dzieci ich parafian byli chrzczeni poza swoją wspólnotą.

Prawodawca kościelny dopuszcza jednak jednostkowe przypadki, kiedy chrzest może odbyć się poza kościołem parafialnym, czy nawet zupełnie poza miejscem, gdzie znajduje się chrzcielnica. Chodzi tutaj o kandydata do chrztu, który: ze względu na odległość lub inne okoliczno­ści nie może bez poważnej niedogodności przybyć lub być przyniesionym do kościoła parafialnego albo innego koś­cioła lub kaplicy.

W takiej sytuacji chrztu można i trzeba udzielić w innym bliżej położonym kościele lub kaplicy, albo nawet w innym odpowiednim miejscu.

Zdajemy sobie sprawę, że zacytowany kanon dopusz­cza wiele różnych przypadków, które, gdy zachodzą, uza­sadniają skierowanie prośby do swojego proboszcza o po­zwolenie na udzielenie chrztu na terenie innej parafii. Moż­na by wymienić sporo takich przypadków, na przykład: duża odległość od kościoła parafialnego i złe warunki atmosferyczne, stanowiące przeszkodę w dotarciu do nie­go; zły stan zdrowia dziecka mającego przyjąć chrzest lub jego rodziców, uniemożliwiający dotarcie do kościoła pa­rafialnego bez uzasadnionego podejrzenia o pogorszenie tego stanu; trwające działania wojenne, utrudniające bez­pieczne dotarcie do kościoła parafialnego…

Mając świadomość istnienia takich możliwości w szczególnych okolicznościach, nie można dopuszczać, aby korzystanie z nich było częste, tym bardziej że Prawo­dawca ostrzega: Poza wypadkiem konieczności chrztu nie należy udzielać w domach prywatnych lub szpitalach, chy­ba że biskup diecezjalny dla poważnej przyczyny na to ze­zwoli.

Znając podstawowe przepisy prawa kościelnego, wie­my, że niebezpieczeństwo utraty życia zawiesza wiele zasad ogólnych postępowania w normalnych warunkach, również jeśli chodzi o czas i miejsce chrztu. W takim przy­padku można ochrzcić zawsze i w każdym miejscu, mając na względzie dobro duchowe osoby umierającej.

Nauki przedślubne:
W Wielkim Poście w niedzielę po Mszy Św. o 17:00

Sakrament małżeństwa

 

Aby przyjąć Sakrament Małżeństwa:

Narzeczeni zgłaszają się w kancelarii parafialnej na trzy miesiące przed planowaną datą ślubu.

Dokumenty:
– aktualny wyciąg z aktu chrztu (nie starszy niż trzymiesięczny),

– zaświadczenie o sakramencie bierzmowania,

– dowód osobisty,

– świadectwo ukończenia katechizacji,

– o pozostałych dokumentach narzeczeni zostaną poinformowani w Kancelarii.

Narzeczeni mają obowiązek odbycia katechez przedślubnych,

Przez małżeństwo rozumiemy przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz na rodzenie i wychowywanie potomstwa. Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

 

Święty Paweł Apostoł napisał: „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół… Tajemnica to wielka, a ja mówię” w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła” (Ef 5, 25.32).

 

Rola sakramentu małżeństwa: udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala, zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność ich na drodze do życia wiecznego. Małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

 

Do cech istotnych małżeństwa należy:

• jedność,
• nierozerwalność,
• otwartość na przyjęcie dzieci.

Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują nauczanie wiary, i dlatego słusznie nazywa się go „Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

 

Małżonkowie rozwiedzeni powinni prowadzić życie chrześcijańskie bez ponownego związku i wychowywać swoje dzieci w wierze. Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Powinni prowadzić życie chrześcijańskie i wychowywać swoje dzieci w wierze.